By popular demand

Η τελευταία εκπομπή στον Poplie με πλήρες τράκλιστ.

1. Manic Street Preachers – Dreaming a City (Hugheskova) [Σήμα εκπομπής]
2. Listener – Wooden Heart
3. WU LYF – L Y F
4. Edward Sharpe And The Magnetic Zeroes – Home
5. The Antlers – Two
6. Yeasayer – Madder Red
7. Cloud Cult – Forces of the Unseen
** BREAK **
8. The XX – Intro
9. Polica – Lay Your Cards Out
10. The Weeknd – Lonely Star
11. Nicolas Jaar – Too Many Kids Finding Rain In The Dust
12. How to Dress Well – Suicide Dream 2 (Orchestral Version)
13. Bat For Lashes – Pearl’s Dream
14. Chromatics – These Streets Will Never Look the Same
15. Caribou – Jamelia
** BREAK **
16. MS MR – Dark Doo Wop
17. Dead Man’s Bones – Pa Pa Power
18. Zola Jesus – Night
19. Fever Ray – When I Grow Up
20. Gazelle Twin – Changelings
21. HTRK – Slo Glo
22. Anais Mitchell And Jefferson Hamer – Tam Lin
** BREAK **
23. Florence And The Machine – Rabbit Heart (Raise It Up)
24. La Dispute – Woman (reading)
25. Lydia Loveless – Head
26. EMA – Milkman
27. Savages – She Will
28. Son Lux feat. Lorde – Easy (Switch Screens)
29. The Morning Benders – Excuses

All good things

“Let’s see what happens, shall we?”

Προσπαθώ να φανταστώ πώς θα ήταν η ζωή μου αν δεν είχε υπάρξει ποτέ ο Poplie.

Το φθινόπωρο του 2009 έμπαινα εντελώς απροετοίμαστος στην τέταρτη δεκαετία της ζωής μου, έχοντας στην πλάτη μου τρία συναπτά έτη μισθωτής σκλαβιάς και την ανησυχητική υποψία ότι there’s nothing more to life than this: Αυτή είναι η δουλειά σου, αυτοί είναι οι φίλοι σου, αυτή είναι και η συναισθηματική σου κατάσταση. Σκάσε και κολύμπα. Γιατί όμως να θέλει κανείς να κολυμπήσει  σ’ αυτά τα νερά;

Κάπου εκεί άνοιξε η πόρτα του Poplie. Την άνοιξαν ο Νίκος, η Κατερίνα κι η Ζωή, και χωθήκαμε μέσα ένα τσούρμο άγνωστοι, ανίδεοι, μάλλον τρομαγμένοι με τη ζωή μας, αλλά αναπάντεχα ανοιχτοί σ’ αυτή την καινούργια περιπέτεια. Ο Poplie υπήρξε διέξοδος και καταφύγιο τόσο για μένα, όσο και για αρκετούς από τους αρχικούς παραγωγούς του. Εκεί θυμηθήκαμε ότι υπάρχει κοινωνική ζωή μετά και έξω από το γραφείο ή το διαδίκτυο, κι ότι έχουμε ακόμη την ικανότητα να γνωρίζουμε ανθρώπους και να κάνουμε φιλίες δυνατές, σαν αυτές που κάναμε όταν ήμασταν πιτσιρικάδες. Βγήκαμε λοιπόν, μεθύσαμε, χορέψαμε, τσακωθήκαμε, αγκαλιαστήκαμε· κάποιοι μάλιστα προχωρήσαμε ένα βήμα παραπέρα κι ερωτευτήκαμε, κι ήταν αυτό το καλύτερο πράγμα που μας συνέβη.

Δεν θέλω να φανταστώ πώς θα ήταν η ζωή μου αν δεν είχε υπάρξει ποτέ ο Poplie. Ευτυχώς, δεν χρειάζεται να το κάνω. Χρειάζεται όμως να μάθω να ζω χωρίς αυτόν. Κι αυτό γιατί, μετά από έξι χρόνια on-and-off παρουσίας στο πρόγραμμα του σταθμού, νομίζω ότι ήρθε η ώρα να κρεμάσω τα ακουστικά μου, αυτή τη φορά οριστικά. Ήλπιζα ότι θα μπορούσα να κλείσω αυτόν τον κύκλο όμορφα και συντεταγμένα στον τέλος της φετινής σεζόν, όμως νιώθω ότι έχω ξεμείνει τελείως από καύσιμα ήδη από τον πρώτο μήνα εκπομπών. So be it, then. Την ποπλαϊκή σκυτάλη έχει πάρει πλέον μια νέα γενιά εξαιρετικών παραγωγών, οι οποίοι ήδη εκπομπάρουν καλύτερα απ’ ότι μπόρεσα εγώ να εκπομπάρω σ’ αυτά τα έξι χρόνια. I know that I won’t be missed.

Last call, λοιπόν. Πέμπτη 29/10, 7-9 το απόγευμα, τελευταία εκπομπή. Δεύτε λάβετε.

The Return of the Fandangoscope

Επιστροφή στα decks του μοναδικού webradio that matters (to me, anyway) από σήμερα και κάθε Πέμπτη στις 7 το απόγευμα. Μετά από από 6 χρόνια πάλης με τις νέες κυκλοφοριές και τον δίαολο του πλέιλιστ, φέτος αποφάσισα ότι η εκπομπή έχει πλέον μεγαλώσει αρκετά για να κάνει από μόνη της τα κουμάντα της, όπερ σημαίνει ότι κάθε βδομάδα το Φανταγκοσκόπιο θα επιφυλάσσει εκπλήξεις σε όλους, including me. Χωρίς σχέδιο, χωρίς σενάριο, χωρίς πυξίδα καμιά. Let’s see what happens, shall we?